W tym roku mija równe stulecie od czasu, kiedy państwo polskie, po 123 latach zaborów, odzyskało należną mu niepodległość. Przez blisko półtora wieku trzej zaborcy zarządzali terenami byłej I Rzeczypospolitej według własnych, odrębnych wzorców – różniąc się językiem, kulturą, prawem, aparatem administracji, systemem oświaty czy walutą, Wydarzenia roku 1918 dały temu kres, kładąc jednocześnie podwaliny pod nową, jednoczącą się Polskę.

​

Jak porozbiorowa myśl polityczna odnosiła się do problematyki odzyskania niepodległości? Czy w Wielkopolsce rozumiano i definiowano polskość tak samo, jak w Królestwie Polskim, bądź w Galicji? W jaki sposób zabory zdeterminowały podejście do partycypacji w życiu publicznym, czy spraw takich jak edukacja, język, literatura?

​

Echa zaborów da się słyszeć po dziś dzień. Tym bardziej nie ulega więc wątpliwości, że dwanaście dekad obcego panowania ze szczególną mocą odcisnęło się w świadomości pokoleń pamiętających zarówno zabory, jak i wychowanych już w wolnej Polsce.

​

Podczas konferencji zamierzamy skupić się na myśli politycznej, kwestiach tożsamościowych oraz sprawach społecznych. Chcemy dokonać swoistej introspekcji – szukając odpowiedzi na pytania, dotyczące wpływu zaborów na proces kształtowania się niepodległego państwa, a także teraźniejszość – spytać jednocześnie: „Ile historii jest w nas?”